Blind Boys of Alabama– Live in 013 Tilburg 25 Jan. 2011 – concertverslag

Vraag: Wat is de overeenkomst tussen de Amerikaanse president en zo’n 150 bezoekers van een
poppodium in Tilburg? Antwoord: Ze waren beiden getuige van het meest legendarische
gospelgezelschap dat er heden ten dage nog lustig op rond toert. Opgericht in het Alabama Institute
for the Negro Blind in 1939 en in 2010 vijf Grammy Awards rijk, kun je The Blind Boys Of Alabama op
zich al als een instituut beschouwen.

Toch vormt een optreden van het gezelschap op een
dinsdagavond in 013 nog geen garantie voor een volle zaal. Om het geheel nog enigszins een
dragelijk aanzien te geven bieden tafeltjes met stoelen voor het podium een prima uitkomst.
De opkomst van de zeven heren is mede door de visuele handicap van vier groepsleden een
indrukwekkend schouwspel. Achter elkaar met de rechterhand op de schouder van de voorganger
betreden ‘The Boys’ het podium om daar vervolgens een bescheiden bloemlezing uit het omvangrijke
oeuvre te presenteren. In de loop der jaren is samengewerkt met bekende namen als Bonnie Raitt,
Lou Reed, Charlie Musselwhite, Susan Tedeschi, Peter Gabriel of Aaron Neville en enkele van deze
collaboraties zijn terug te vinden op het laatst verschenen album ‘Duets’.
Randy Travis is er deze eerste van de drie Nederlandse optredens niet bij maar ‘Up Above My Head (I
Hear Music In The Air)’ waarmee de avond wordt geopend, klinkt er niet minder om. Het wekt geen
verbazing dat het muzikale gedeelte opzwepend is maar de kracht van de drie vocalisten is ronduit
verbazingwekkend. Jimmy Carter, één van de drie, vervult behalve de rol van ceremoniemeester die
van stand-up comedian terwijl zijn twee vocale partners hem op krachtige wijze bijstaan. Ook Toots
‘Maytalman’ Hibbert is er niet bij in het vervolg tijdens de reggae van ‘Perfect Peace’ en ook Ben
Harper, onlangs nog met zijn band Fistful of Mercy in Paradiso te zien, is afwezig tijdens ‘Take My
Hand’. Het maakt niets uit. De ‘Boys’ weten als geen ander hoe het is om van een ‘disability’ een
‘ability’ te maken. De sociale bewogenheid is er altijd geweest en ook het geloof, liefde en hoop zoals
in ‘Free At Last’, een traditional waaruit Martin Luther King refereerde in zijn beroemde speech, wordt
nog altijd gepredikt. Humor is er als Carter zijn albums probeert te verkopen. De Boys zijn gek op eten
en dat kan alleen gekocht worden als er cd’s verkocht worden. Mocht er nog iemand twijfelen, Carter
wijst naar zijn collega (die hele dikke) rechts van hem die daar uiteraard niets van merkt. Even komt
de vergelijking met Solomon Burke naar boven die ooit eens op het laatste moment een speciale stoel
moest laten aanrukken in verband met enige meegedragen overtollige kilo’s en de capaciteit van zijn
zetel.
Meezingers als ‘People Get Ready’ (Curtis Mayfield) en ‘Spirit In The Sky’ (Norman Greenbaum) doen
het altijd goed en helemaal wanneer ze met zoveel bezieling worden gezongen zoals dat vanavond
het geval is. Met de danspasjes is het allemaal nog dik in orde. De ietwat vreemde motoriek werkt aan
de ene kant op de lachspieren maar is ook nog eens behoorlijk aanstekelijk. ‘Uncloudy Day’ is
vandaag niet echt toepasselijk maar ‘wanneer jullie meer willen horen van ‘Down In New Orleans’
zullen jullie het album zelf moeten aanschaffen’ aldus Carter. De toegiften laten vanzelfsprekend even
op zich wachten maar blijven niet uit. Wederom worden de heren het podium op geleid om vervolgens
als ongeleide projectielen helemaal los te gaan in ‘Down By The Riverside’ en Stevie Wonder’s
‘Higher Ground’.
Door factoren als ‘natuurlijk verloop’ of gezondheidsredenen zijn The Blind Boys al lang niet meer
compleet maar het doel, n.l. het publiek met een blij gevoel achterlaten, wordt nog altijd ruimschoots
bereikt.

Uit Bluesmagazine.nl
Foto: Ger van Leent