Blues is meer dan drie accoorden en twaalf maten….
Dat bewees het programma van Moulin Blues dit jaar maar weer eens.
Begrijp me niet verkeerd: Hiermee bedoel ik niet dat er iets mis is met klassieke Blues hoor, nee natuurlijk niet. Country-, Delta- en Chicago Blues hoort er uiteraard te zijn, maar er is tegenwoordig voor de broodnodige variatie en voor onze eigen muzikale voedingsbodem, gelukkig veel meer moois wat er bij hoort….
Om een festival succesvol en vooral rendabel te houden, heb je steeds meer en gevarieerder publiek nodig en om een gevarieerd publiek en ook meer jeugd te trekken, heb je dan weer een gevarieerd programma nodig. (
Ook het vervangen van Bromsnor, door twee jeugdige vrouwelijke veldwachters was een goed idee…)
Als je alleen maar de oude Blues, zou blijven programmeren, zoals veel Blues-puristen of Blues-conservatieven zouden willen, dan delf je volgens ons je eigen graf. De groep met liefhebbers, zowel als uitvoerende artiesten van deze muziekstijl wordt n.l. steeds kleiner, ouder en zal letterlijk uitsterven, of toch minstens veel te klein worden om nog een festival voor te kunnen organiseren. Ook als je alleen maar de tegenwoordig nogal populaire Blues-Rock zou programmeren, zul je er niet komen. Dit zal tijdelijk tot een iets groter bezoekersaantal leiden, maar uiteindelijk ook doodbloeden. Eenzijdige programmering leidt bovendien niet tot meer creativiteit in het muzikale landschap. De jeugd zal daar immers na een bepaalde periode niets vernieuwends meer in zien en er op den duur ook niet meer in geinteresseerd in zijn, hoe goed het technisch ook uitgevoerd wordt of wat voor show-spektakel je er ook bij zou verzinnen. Voor het doorgeven van ‘onze’ muzikale erfenis is het dus onontbeerlijk om juist de jeugd in die variatie te laten zoeken.
Hoe goed wij b.v. Stevie Ray Vaughan of Jimi Hendrix allemaal ook vonden/vinden, als ik voor de 827000e keer weer een nagespeelde versie van ‘Voodoo Chile’ of ‘Pride and Joy’ hoor, dan moet ik toch zeggen dat het mijn neusgaten behoorlijk uit komt. En ik vermoed zelfs dat ik daar niet alleen in sta.
Er was en er is nog zoveel meer moois aan de sterrenhemel ; laten we dat ook bij de jeugdige geïnteresseerden onder de aandacht brengen! 
Dit principe wordt bij het programmeren van Moulin Blues al jaren gevolgd en dat is volgens ons een van de sterkste kanten van dit festival. Ondanks ieder jaar weer een aantal afkeurende berichten of zelfs scheld-kannonades in het gastenboek van MB, dat de programmering niet deugt omdat die- of die er dit jaar niet op staat (en dat is dan die ene artiest waarvan de klagende partij, 32, liefst illegale, cd’s in zijn of haar kast heeft staan en voor de rest niets), volgens ons deugt die programmering meestal juist prima. Zo ook dit jaar: Voldoende nieuwe acts die nog niet eerder op het MB podium of zelfs maar op Nederlandse bodem hadden gestaan; voldoende gevarieerde en ‘echte ‘ Blues, (meer dan) voldoende Blues-Rock, voldoende ‘andere’ stijlen, zoals Soul, Funk en Zydeco en voldoende verrassingen en knallers. Zo vonden wij de opener op vrijdag “Reverend Peyton’s Big Damn Band” een briljante vondst, 
deed Doghouse Sam zich boven zichzelf uitstijgen, waren wij zwaar onder de indruk van “Carolyn Wonderland” 
en waren we zeer aangenaam verrast door de “Monophonics” , “Nikki Hill” en “Southern Hospitality”. Natuurlijk hebben we ook punten van kritiek: Curtis Salgado en zijn band viel ons een beetje tegen, nogal tam en ondanks dat de man een prachtige stem heeft kwam die wat ons betreft niet goed over. De gast-song die Curtis later bij Southern Hospitality gaf, was meer wat we van hem verwacht hadden! De tijdstippen van Walter Trout en Southern Hospitality, hadden van ons omgewisseld mogen worden en CJ Chenier is een leuke Zydeco band, maar er zijn er veel betere; enne… O ja, de bami was ook niet te vreten….Verder hoor je ons niet klagen; sterker nog: WE HEBBEN MET VOLLE TEUGEN GENOTEN !