Breda Blues Night: Ingezonden verslag
Door Peter Nooten
Breda had weer zijn Blues Night! Onder auspiciën van Stichting Rhythm & Blues Breda en Mezz Concerts vond weer in de mooie gelegenheid Mezz een mini blues festival plaats.
Geen ‘big names’ deze ronde maar dat was geen enkele handicap: ook in de Lage Landen zijn er talrijke uitstekende bluesvertolkers. Ger van Leent die met zijn vrouw en toeverlaat heel wat zaaltjes en clubs afstroopt heeft genoeg kennis om te weten en uit te vinden wat interessante acts zijn.
De Mezz concertzaal leent zich uitstekend voor een dergelijk festival, beschikt over prima licht en uitstekend geluid. Een intieme zaal en ook een vriendelijke staf en vakkundig personeel achter de bar, wat ook wel eens vernoemd mag worden omdat je dat lang niet overal meemaakt. 
Doghouse Sam and his Magnatones uit België, Drippin’Honey was de Nederlandse afgevaardigde en uit de Verenigde Staten was blueskanon Monti Amundson overgekomen met Nederlandse begeleiders. In het MezzCafé speelde in de pauzes Jack Rabbit Slim’s Twist Contest. 
De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik die laatste formatie niet gezien hebt, omdat ik nogal wat bekenden tegenkwam in de pauzes om bij te praten. En ook omdat in de zaal het duo Mathieu Pesque met Roll Pignault uit Frankrijk leuk bezig waren. 
Doghouse Sam is echt een unieke formatie die allerlei Roots-stijlen spelen op een hoogst originele mannier, waarbij de humor ook mee doet. Hun speeltijd is altijd te kort, ze hebben veel lol samen, drummer Frankie Gomez, bassist Jack O’Rooney en Wouter Celis op gitaren en mondharmonica. Al vanaf de start ging het gas er op. Met zijn ontwapende en ongekunstelde charme is Wouter Celis een echte crowdpleaser. Hun verrassende mix van blues, rock’n roll, jive, country, rockabilly en swamp verveelde geen moment. Eigentijds, authentiek, zeg het maar: deze band laat zich geen etiket opplakken, het spelplezier spat er van af. 
Drippin’Honey is gelukkig weer terug van weggeweest. Deze band was vroeger één van mijn geliefdste bluesformaties en niet voor niets. Kim Snelten is een begenadigde mondharmonicaspeler die veel naar de oude leermeesters heeft geluisterd. Sander Kooiman is een inventieve bluesgitarist die de oude stijl een modern jasje weet om te doen en lekker scherp en fel speelt. Joost Tazelaar en Lut Luttik zijn een rotsvaste ritmesection en bezitten ervaring genoeg om de juiste bodem te leggen.
Ik miste wel Boyd Small in de band, vooral toen het de beurt was aan Monti Amundson. Want Monti Amundson is een oude maat van Boyd Small, ze komen allebei uit Portland Oregon. Een duidelijk afgevallen Monti deze keer, hij heeft een flinke hartaanval gehad en zal zijn levensstijl hebben moeten aanpassen. Gelukkig was hij alleen wat kilo’s en niet zijn kwaliteiten kwijt. Ook hij had veel routine achter hem staan met bassist Bart Kamp en drummer Henk Punter, die al zoveel bluesvarkentjes hebben gewassen dat ze nergens meer voor terugdeinzen.
Ook hier weer veel spelplezier, met de gespierde bluesrock van Monti. In het begin van de set werd voornamelijk het oudere werk van hem opgepoetst, maar het vuurwerk werd pas ontstoken toen Richard van Bergen ook inplugde. Hij gaf meer dimensie aan de band en door de onderlinge duels die werden uitgevochten was het ook als kijkspel een feest. Ik zie Monti Amundson liever met één of twee gitaristen erbij zoals hij deed met Sultans Of Slide, hij wordt naar mijn mening dan meer uitgedaagd en opgestookt om er nog meer uit te gooien, ook dat gebeurde nu ook weer.
Een mooie afsluiter van een gevarieerde bluesavond die zeker geslaagd genoemd kan worden.
