CD recensie: 7 Walkers – 7 walkers
De drummer van The Grateful Dead, Bill Kreutzmann, heeft een nieuwe band: 7 Walkers. Neen, geen zeven mans bezetting, maar een all-star quartet. Naast Bill vinden we immers de namen terug van de king of swamp Papa Mali die de zang en gitaar voor zijn rekening neemt, Willie Nelson’s keyboardspeler Matt Hubard en Meters bassist George Porter Jr. Raar is wel dat George Porter Jr. als vast bandlid vermeld staat op de hoes, terwijl hij maar op 1 nummer bas speelt, terwijl de bassist die op alle andere tracks speelt, n.l Reed Mathis (van Tea Leaf Green), geen vermelding krijgt tussen die vaste bandleden. Dit komt omdat Reed na de studio opnames de plaats ruimde voor George, om zich volop aan zijn eigen band te wijden. Wie een beetje op de hoogte is, weet dat deze namen meteen garant staan voor een hoog New Orleans gehalte in de muziek van 7 Walkers. Verwacht nu echter geen volledige cd met pure Meters-funk of Dr. John-achtige muziek, al zijn er wel enkele van die momenten, zoals het instrumentale “For The Love of Mr. Okra”. Het is evenzeer rock, soul en blues waarvan “7 Walkers” gebruik maakt en soms herken je elementen die herinneren aan Tom Waits of Screamin’ Jay Hawkins.
De staat Louisiana is het hoofdingrediënt in de meeste van de songs. De cd begint met een wat overbodig kort fragmentje van een radio-dj die de tweede track aankondigt, de country-rock song “Sue From Bugalusa”, een eerder luchtige track zonder meer, maar daarna begint de cd pas echt, “King Cotton Blues ” is acuut een schot in de roos. Willie Nelson doet gastvocals op dit nummer waarin het New Orleans ritme stevig doorklinkt. Een sticker op de hoes waarschuwt voor de tekst van deze song, waarschijnlijk voor de zinnen: “Shotgun is too merciful/Hanging is too good/Drowning is too uncertain/And poison is too slow/To snuff a worthless widow’s son/Whose time has come to go.”
Bijna alle songs werden geschreven door Robert Hunter, die zoals Deadheads wel zullen weten, de vaste huisschrijver van The Dead is, de overige vier nummers werden gepend door ene Malcolm Welbourne, de echte naam van de onderschatte Papa Mali, die ook voor de productie en mixing zorgde. Enkele knappe instrumentale tracks (drie in totaal) verbinden de nummers tot één mooi geheel en door middel van meerdere subtiel gebruikte geluidseffecten in de songs wordt hier een aparte sfeer opgeroepen. De immens mooie love-song “Evangeline” en “New Orleans Rain” zijn slechts een paar voorbeelden hiervan. Na een paar beluisteringen weet je : dit is een van de betere cd’s van de laatste maanden.. in ieder geval, zo denk ik er persoonlijk over. Ik weet zeker dat jullie er ook van gaan houden, zeker als je de zuiderse New Orleans sound ook wat weet te appreciëren. Probeer ‘m even!
(Ron, Rootstime.be)