CD recensie: Jim Byrnes: “Everywhere West”

Jim Byrnes: “Everywhere West” (Black Hen Music)
Hij flikt het wéér!
Eén van m’n tien favoriete albums van het voorbije decennium was het fenomenale “House Of Refuge” van Jim Byrnes. Daarop kreeg deze acteur én bluesmuzikant de vocale versterking van The Sojourners, zodat een perfecte symbiose ontstond tussen blues en gospel. Vorig jaar deden Jim Byrnes & The Sojourners die tour de force met de vingers in de neus nog eens over op het album “My Walking Stick”. Nu, amper een jaar na dat weergaloze album is er met “Everywhere West” alweer een nieuw Jim Byrnes-album.

Mijn teleurstelling was groot toen ik merkte dat op het nieuwe album The Sojourners niet meer van de partij zijn en daarom ben ik blij dat ik het voorrecht had om Jim Byrnes & The Sojourners twee maal op een podium aan het werk te hebben gezien. Maar niet getreurd, want ook zonder The Sojourners weet Byrnes te overtuigen en dat is in de eerste plaats zijn eigen verdienste. Eén en ander wordt duidelijk in de liner notes van het cd-boekje, waarin Byrnes jeugdherinneringen ophaalt van zijn middelbare schooltijd in zijn geboortestad St. Louis. Hoe hij op zestienjarige leeftijd samen met een schoolvriend de concerten van zijn grote idolen Jimmy Reed, Bobby “Blue” Bland, Muddy Waters o.a.bezocht. Jim Byrnes besluit de liner notes met “This is dedicated to all those who have gone before”. Geen wonder dus dat het speelplezier ook nu weer van deze nieuwe plaat af spát.
Medeverantwoordelijke daarvoor is producer en Black Hen labelbaas Steve Dawson. Voor de vierde keer op rij bundelen Byrnes en Dawson de krachten en dat zorgt alweer voor een spetterend muzikaal vuurwerk. Het wordt overigens dringend tijd dat iedereen het wonderkind Steve Dawson eens gaat ontdekken. Wat die man de voorbije tien jaar gepresteerd heeft, is ronduit indrukwekkend. Check gerust ‘s mans website eens en val omver van verbazing én bewondering. Ook nu is hij weer de drijvende kracht achter deze plaat en ziet hij erop toe dat alle aanwezige muzikanten gefocust en op het scherp van de snee hun ding doen. Zodoende voorkomt Dawson dat de boel zou dreigen in te zakken of in te dutten. Terloops tekent Dawson zelf met het als een traditional klinkende, doch zelf- geschreven “Walk On” voor één van de prijsbeesten hier. En dan heb ik het nog niet over de garderobe aan instrumenten die Dawson op deze plaat beroert.
Toch moet de ouwe Byrnes niet onderdoen voor dat jonge-hondengeweld van zijn labelbaas.
Byrnes zelf levert met openingstrack “Hot As A Pistol”, “Storm Warning” en het afsluitende “Me And Piney Brown” drie zelf geschreven songs die stuk voor stuk als ‘outstanding’ gekwalificeerd kunnen worden. Zo is het bloedgeile “Hot As A Pistol” pure sex dat z’n titel alle eer aandoet. Zelfs op z’n 62ste druipt het kwijl nog met bakken uit Byrnes z’n mondhoeken als hij z’n verleidelijke ‘baby’ ziet. Dawson smeert een slide-guitarsaus uit over de song als was het glijmiddel en de suggestieve glimmende koperarrangementen leiden uiteindelijk tot een eerste orgastische climax. Het onheilspellende “Storm Warning” voorspelt met z’n angstige banjomelodie weinig goeds en je voelt als het ware de dreigende storm naderen. In “Me And Piney Brown” huldigt Byrnes de in 2009 overleden bluesmuzikant Piney Brown in een nachtelijke, vertraagde swingjazz. Ook hier weer een prominente rol voor de blazerssectie, een daaroverheen rollende pianomelodie en daarbovenop een schuimbekkende Jim Byrnes, die met zijn gehuil zelfs Howlin’ Wolf de stuipen op het lijf zou jagen.
Vanwege die vier magistrale zelf geschreven nummers zou een mens nog vergeten dat Byrnes & co op “Everything West” ook nog eigengereide versies van een handvol parels van bluesgiganten uit hun mouwen schudden. Zo komen we Bobby “Blue” Bland’s “Yield Not To Temptation’, de sensuele Lowell Folsom blues-classic “Black Nights” en de van Jimmy Reed geleende shuffle “Take Out Some Insurance On Me” tegen. Puik werk waar niets op af te dingen valt. Klasse. Het wordt echter pas helemaal onvergetelijk als Jim Byrnes & co een paar classics helemaal naar hun hand zetten en de desbetreffende songs kneden tot iets geheel nieuws. Zodoende gaat Jim Byrnes zowel in Robert Johnsons “From Four Until Late” als in Louis Jordan’s / Rod Piazza’s “You Can’t Get That Stuff No More” voor in een Mardi Gras parade in New Orleans, terwijl achter hem orgel, trompet, banjo, drums, akoestische en elektrische gitaar over elkaar buitelen dat het een lieve lust is. Horen is geloven.
En nog is het daarmee niet gedaan, want het folky, met een zwierige fiddle en dartele mandoline opgesmukte “Bootlegger’s Blues”, het op een bloednerveus fiddle-ritme voortjakkerende “No Mail blues” en het op een ontroerende Weissenborn drijvende “He Was A Friend Of Mine” zijn drie hemelsmooie, door Steve Dawson hertimmerde traditionals, die eigenlijk mooi aansluiten op de vorige platen “House Of Refuge” en “My Walking Stick”. Het is dan ook logisch dat je je bij deze drie songs afvraagt of ze met The Sojourners niet nog straffer zouden geklonken hebben. In ieder geval heeft Jim Byrnes ook zonder The Sojourners met deze vijf sterrenplaat “Everywhere West” voor de derde keer in vier jaar tijd een magistraal meesterwerk uit z’n wandelstok gezwaaid. Al dient er eerlijkheidshalve bijgezegd te worden dat dit ook de verdienste is van het genie Steve Dawson.
rootstime.be