CD Recensie Ramon Goose & Diabel Cissokho – Mansana Blues

Diabel Cissokho – Ramon Goose – Mansana Blues

Hoezeer we allemaal ons best doen om het goede te ontdekken in de blues, we kunnen er, als we eerlijk zijn, niet omheen dat de meest originele bluesplaten van de voorbije decennia gemaakt werden door eerder onverwachte, of minstens niet-gebruikelijke samenwerkingen: Taj Mahal toerde in Afrika en bracht cd’s tot stand met Toumani Diabate en de Culture Musical Club of Zanzibar, Ry Cooder met zijn samenwerking met Ali Farka Touré (1994) deed vele oren open gaan, wat Damon Albarn deed met Afel Bocoum en Toumani Diabaté was er evenmin naast en Dee Dee Bridgewater’s Red Earth-cd was simpelweg een schot in de roos. Telkens weer betreft het hier platen waarop Angelsaksische muzikanten de confrontatie aangingen met de West-Afrikaanse (vaak Malinese) blues. Zelfs onze eigen Joep Pelt werkte niet onverdienstelijk samen met de,
helaas vorig jaar en uiteraard veel te vroeg, overleden Lobi Traore uit Mali.
Zet u alvast schrap, want hier komt het volgende exemplaar dat in dat rijtje thuis hoort.

Nublues-oprichter Ramon Goose, Engelsman van geboorte en uitzonderlijk begaafd gitarist, ontmoette Senegalees Diabel Cissokho –de familienaam doet bij kenners al een belletje rinkelen- na een concert, waar hij –Goose dus- met Pee Wee Ellis gespeeld had. Hij liep al een tijdje met het idee rond “iets” te doen met de Afrikaanse blues. Bij Dixiefrog waren ze niet meteen overtuigd en dus werkten Goose en Cissokho de plaat volledig af, vooraleer deze bij de platenfirma aan te bieden. Toen ze het afgewerkte product te horen kregen, was men wel geïnteresseerd en de rest is zo’n beetje geschiedenis aan het worden. De plaat bevat elf nummers, geschreven door een van beide heren of door beiden samen en geeft een heerlijk staaltje van hoe de blues kan klinken, als je maar bereid bent voldoende verfrissing toe te laten. Niks geen Chicago of Delta dus, wel Afrikaanse ritmes, vermengd met gitaren van de Angelsaksische kant, inclusief de vette slide van Ramon, naast de kenmerkende kora- en n’goniklanken en talking drums. Resultaat is een superplaat, die simpelweg niet mag ontbreken in de kast van om het even welke muziekliefhebber, die de twaalf maten een beetje ontgroeid is. Dit is een schoolvoorbeeld van een plaat, waarbij 1+1 minstens 3 wordt. Als ik programmeur van een bluesfestival was, dan zou ik ’t voor deze zomer alvast wel weten: elk festivalpubliek valt gegarandeerd voor deze Engels-Senegalese samenwerking.
(door:Dani, rootsville.be Bewerking: Dr.Groove)