CD van de maand Mei: Layla Zoe – Breaking Free

LAYLA ZOE – BREAKING FREE

Sinds Layla Zoe, via haar vaders platenverzameling, viel voor de Blues en al op haar 14e lead-zangeres in zijn band werd, was het duidelijk dat deze Canadese roodharige een stem uit duizenden
had. Inmiddels is ze met deze nieuwe schijf aan haar tiende cd. Ze stond al op vele grote internationale podia van het Montreal Jazz Fest tot Rockpalast, Bospop en Moulin Blues;
haar live shows zijn altijd bijzonder en spetteren van de energie. We verwachten veel van dit
nieuwe album, waarop Sonny Landreth een gastrol vervult.Dus schijfje in de gleuf, en kom maar.
Bombastisch. Dat is het eerste wat in mij opkomt bij het intro van Backstage Queen, de opener. Maar wel lekker bombastisch, erg lekker zelfs. En wat een strot heeft die dame.
Dit is bluesrock zoals ik het hebben wil. Loepzuiver gezongen, met een stem die erin knalt. Ook een productie die staat als een huis. Dit is niet even in de keuken opgenomen. Wat een genot; de drums knallen zoals ze moeten knallen. Dus ik zit klaar voor het tweede nummer, Why Do We Hurt The Ones We Love. Dan wordt Layla ineens verrassend heel klein, op een passende manier bij de tekst. De kracht in haar stem komt van binnen; een stem die het midden houdt tussen Cher, Grace Slick, Ellen Foley en Janis Joplin. Gooi dat maar eens in een blender, dan krijg je Layla Zoe. Maar ook sterk als songwriter; anderen zeggen dat ze haar inspiratie haalt uit Muddy Waters en Bob Dylan. Ik voeg daar Eric Clapton aan toe.
Momenteel speelt ze ook in de Blues Caravan 2016 – The Bluesisters van Ruf Records samen met Ina Forsman en Tasha Taylor, die o.a. 1 Mei te zien zijn als seizoens-afsluiter bij Blues Promotion Dongen.
Terwijl ik schrijf gaat de cd lekker verder met Highway Of Tears, een ballad die zich zo tussen Tears In Heaven, Nobody Knows … en Mannish Boy mag voegen. De overige nummers bespreek ik niet apart, want ik zou niet weten welke superlatieven ik nog moet toevoegen om je te overtuigen. Als jij nu naar de winkel rent om de cd te halen, dan loop ik er achteraan voor de eerste 9. Die moet ik ook hebben.

Ton Odijk