Concertverslag Matt Schofield in Mezz 17 nov. 2011
Op 17 november stond Matt Schofield weer eens in Breda en wel in de MEZZ.
Een mooie gelegenheid om voor een zeer democratische prijs Matt weer eens te zien spelen, de laatste keer was in Het Hijgend Hert, alweer zo’n 3 a 4 jaar geleden.
De zaal was rond 20 u. al aardig gevuld; Dat zal ongetwijfeld mede te danken zijn geweest aan zijn performance op North Sea Jazz deze zomer, maar waarschijnlijk ook aan zijn TV optreden in “Vrije geluiden” afgelopen zondag.
Support act was de troubadour Charlie Parr, een Amerikaan die de zgn. ‘Piedmont style’ op twaalfsnarige akoestische gitaar speelt. Het gitaarspel van gitarist en zanger Parr was opvallend goed, maar de introvertheid van de man samen met het ‘euvel’ dat de meeste songs (op 1 na) nogal eenzijdig en monotoon gezongen waren, zorgde ervoor dat dit het aanwezige publiek nogal snel deed gapen. Weinig of geen contact met je publiek maken werkt meestal ook niet mee, en zeker in een voorprogramma zorgt dat vaak dat je niet veel respons van je publiek krijgt, duidelijk een punt waar meneer Parr nog eens aan moet gaan werken. Na vijf songs droop hij dan ook nogal chagrijnig af.
De Mezz zaal stroomde pas echt vol toen Matt Schofield het podium betrad. Velen kenden Matt nog van vorige optredens voor de SR&BB en begroetten hem alsof het hun beste vriend was. Voor anderen was Matt een nieuwe ervaring, maar toen de band eenmaal begon te spelen, wist iedereen meteen wie hier het baasje was. Niet dat hij aan arrogante sterallures lijdt, want Matt is nog steeds de bescheidenheid zelf, net zoals de allereerste keer dat ik hem zag spelen, toch zeker al zo’n 10-12 jaar geleden. Het meest typerende aan Matt is zijn onderscheidende stijl; zijn nummers kennen verschillende invloeden uit andere muziekstijlen, dit echter zonder het blueskarakter te verliezen; Jazz, Blues, Rock, Pop en Rhythm & Blues worden vakkundig aaneen gesmeed.
Zijn muzikaliteit blijkt weer eens enorm doordat hij de blues speelt met akkoordenschema’s en maatsoorten die normaal niet gangbaar zijn in dit genre.
Veel songs van zijn laatste cd “Anything but Time” passeren de revue, afgewisseld met nummers van vorige cd’s. Matt weet het publiek zeer enthousiast te maken met de goede opbouw van zijn nummers, een zeer rustig beginnend bluesnummertje eindigt tien minuten later in een weergaloos krachtige solo. Op een gegeven moment betrap ik er hem, in een bepaalde solo op, dat hij “Sunny” (Bobby Hebb, 1966) aan het improviseren is; benieuwd of iemand anders dat ook is opgevallen. Overigens wordt hij uitstekend begeleid door toetsenist Johnny Henderson, die meteen de baslijnen voor zijn rekening neemt en de nieuwe, Amerikaanse drummer Kevin Hayes, die hem flink van Jetje geeft. Johnny Henderson krijgt ook regelmatig de ruimte om een spetterende solo op z’n Hammond weg te geven, waarvoor hij het applaus dankbaar aanvaard. foto Als je ziet hoe Matt het geheel aan elkaar speelt zonder de blues uit het oog te verliezen, en vooral de ongelofelijke eenvoud waarmee hij dit doet, kun je niets anders dan concluderen dat hij de laatste jaren flink is gegroeid en dat alle prijzen die hij inmiddels in de bluessector heeft gewonnen, niet meer dan terecht zijn. Dat vind het publiek blijkbaar ook, want na de laatste song barst er een oorverdovend applaus en gefluit los voor meer en inderdaad komt de band nog ‘even’ terug voor een toegift van een dikke twintig minuten. Daarna een buiging naar het publiek van alle drie de muzikanten en een hele mooie avond komt ten einde.
Na afloop van het concert staat het voltallige trio achter hun verkoop-standje cd’s te verkopen en te signeren. Sympathiek staan Matt, Johnny en Kevin iedereen netjes te woord. En er gaan heel wat cd’s over hun toonbankje!
Dr.Groove