Concertverslag The Steve Miller Band, 013 Tilburg

“We love you, Steve”, roept iemand vanuit de Dommelsch Zaal na een uitvoering van de hit Fly Like An Eagle, waarop Steve antwoord: “We love you too man, that’s why we are here!” Met een zorgvuldige selectie van wereldhits en vaak over het hoofd geziene albumtracks doen Miller en zijn band in 013 hun uiterste best om de behoorlijke livereputatie hoog te houden.

Al even onderweg in de show kondigt Miller aan dat het tijd is voor wat magie. Goh, welk nummer zou er nu volgen? Abracadabra natuurlijk! De enigszins jazzy gezongen, uit 1982 stammende tophit voor de band is er een die je de rest van de dag niet meer uit je hoofd krijgt. Eerder op de avond warmden onder meer opener Jungle Love en Take The Money And Run de Dommelsch Zaal al op, met strakke instrumentatie en bijzonder zuivere samenzang van Miller en zijn zeer capabele muzikanten. Velen vragen zich af wie eigenlijk die maf dansende man zonder instrument in zijn handen toch is?
Dat is Sonny Charles, die even verderop over een flinke strot blijkt te beschikken, als hij de leadzang in een aantal bluesstandards heeft, zoals Further On Up The Road en All Your Love (I Miss Loving), terwijl Miller lekker tekeer kan gaan op zijn gitaar. Miller, opgegroeid met de blues, speelde in zijn jonge jaren zelfs met blueslegendes als Otis Rush, schrijver van de laatstgenoemde klassieker.
Nog een schitterende bluesuitvoering is die van Texas, oorspronkelijk van The Electric Flag, te vinden op het zwaar onderschatte album A Long Time Comin’ (1968). Ook Miller zelf heeft in die periode platen gemaakt die wat over het hoofd worden gezien. Zo voorziet de band vroege nummers als Living In The USA en – in de toegift – Space Cowboy van vurige versies. Erg aanstekelijk is de versie van Ooh Poo Pah Doo, door The Steve Miller Band opgenomen voor het album Bingo! (2010).

Middenin de show neemt Miller plaats op een kruk voor akoestische versies van Wild Mountain Honey, het bluesy Gangster Of Love en The Window. Als het in het ‘elektrische’ gedeelte nog niet duidelijk was: de man is een klasse- doch bij velen onderschat- gitarist.
Leuk, die bluesstampers en albumtracks, een groot deel van het publiek zal echter toch vooral voor de hits gekomen zijn. Jet Airliner en Rockin’ Me kunnen dus niet ontbreken, en Fly Like An Eagle natuurlijk ook niet. Daarin schittert vooral toetsenist Joseph Wooten.
Behalve Space Cowboy komen in de toegift ook Swingtown en uiteraard doorbraakhit The Joker aan bod, en zo komt een einde aan een verwenmix van hits, onbekender werk en covers. Zelfs de uitvoeringen van de meest grijsgedraaide radiofavorieten doen niet routineus aan. Op 69-jarige leeftijd weet Miller met zijn band nog steeds een energieke, frisse en vrijwel vlekkeloze performance neer te zetten, en dat kun je lang niet van alle leeftijdsgenoten zeggen. Hoe hij dat flikt? Geen idee, Abracadabra, dus.
(Dominique van der Geld / DrGroove)