Jim Byrnes & The Sojourners

tekst & foto’s Ger ‘Dr.Groove’ van Leent
Hier had je echt bij moeten zijn; dit was zo fucking goed! (en dat ook nog eens voor maar voor 5,- euro entree)
Had meteen en linea recta een live cd van gemaakt kunnen worden!
Grote dank aan „Ad van Meurs presenteert” hij weet verdomd goed wat ie neer moet zetten; ook dank aan Ankie Keultjens, die geluid / mengtafel bediende: Perfect! Zo’n kwaliteit hoor je zelden.

Repertoire: eerste vier openers: dikke blues, (songs van o.a. Robert Johnson, Little Milton, Tampa Red, Thomas Dorsey) en gelukkig geen voor de hand liggende uitgekauwde songs; daarna veel R&B, Soul, een enkel country-nummer, nog meer blues, een vette rocker en veel gospel.
Zeker drie kwart van de nieuwe cd wordt gespeeld, die ik me na afloop van dit weergaloze concert natuurlijk meteen ben gaan aanschaffen.
Dan Mr. Byrnes zelf: een geweldige stem die het midden houdt tussen Joe Cocker en Ray Charles; een charisma van hier tot ginder, een humorvolle presentatie en steekhoudend praatje tussen de nummers door, een geweldige kennis van de klassiekers en traditionals, een mooi gitaarsoundje en een optimale sfeer tussen de bandleden onderling. Dit doet hij allemaal ook nog eens zonder slaap genoten te hebben in de voorgaande 28 uren (net uit Canada gearriveerd) en hinkend op twee kunstbenen. Saillant detail: nieuwe cd heet: „My Walking Stick”. Diep respect voor wat deze kerel presteert.

De band: Niet de voltallige bezetting zoals op de cd’s (pianist/organist ontbrak) maar dit was nauwelijks van belang. De drummer, bassist en lead-gitarist (resp. Stephen Hodges, Keith Lowe en Steve Dawson) waren wel van de cd-bezetting en konden dit varkentje op briljante manier wassen. Vooral ook een zeer diepe buiging voor meneer Dawson (tevens producer van beide cd’s ) Wat die man uit zijn omvangrijke assortiment gitaren haalt, hoort beslist bij de allerhoogste top. Fender electrisch en slide, Weissenborn, Pedal steel, Asher lap-steel enz. bespeeld met een ongekende subtiliteit, die heel erg dicht in de buurt komt van ene Ry Cooder en/of David Lindley.
Zelden zo’n energiek en enthousiast setje muzikanten met elkaar bezig gezien. Volop lol ook op het podium. En dan natuurlijk de kers op de taart nog: het gospel-koortje; The Sojourners, oftewel Marcus Mosely, Will Sanders en Ron Small; (bas, tenor en alt). Deze heren waren voor het eerst van hun leven in Europa en alleen hun verschijning was al een feestje; wat een heerlijk stelletje losgeslagen zwarte apen (zou Raymond van het Groenewoud zeggen).

Humorvol, volkomen relaxt en innemend, pakten ze het publiek in en lieten zelfs sommige van die stijve Eindhovenaren van hun stoel omhoog komen. (deze twee Terheijdenaren stonden natuurlijk de hele avond al op vier voetjes te trappelen) en handclapping was ook aan de orde van de dag. Ondanks de vermoeiende reis en z’n handicap, toch nog terug op het podium met een prachtige toegift: „Lay me down sweet Jesus” .
Wat mij betreft had dit op Moulin Blues moeten staan! Zeker weten dat dit aan was geslagen bij het merendeel van het publiek. Kortom: Onze 27 april-maandagavond gaat de geschiedenis in als een gouwe. (zelfs geen of nauwelijks last gehad van het rookverbod binnen en dat zegt wat).

Gezien in: Frits Philips, Eindhoven 27 april 2009