Mike Zito Pearl River

Mike Zito Pearl River
Deze tijd heb je meer en meer en ook alsmaar jongere gitaristen die je omver slaan met virtuositeit, straffe vingerzettingen en razendsnelle soli. In die poel van guitarplayers heb je er zo nu en dan ook wel es één, die een echte mens blijkt te zijn, ééntje met een echte body en soul, en zo vallen jongere snarenrukkers dan al gauw uit de boot, want eerlijk is eerlijk, je gaat dan wel door het shitty life, maar voor de blues moet je écht wat getekend zijn, wat streepjes gezet hebben op de schacht des levens.
Eentje die geleefd heeft en me écht kan bekoren is Mike Zito, al was tot voor begin 2010 ook zijn naam mij volkomen onbekend. Onterecht blijkt nu want zijn ‘Pearl River’ behoort tot de beste bluesproducties van de laatste jaren, en wel hierom , loop vooral met me mee over de tracks van deze fijne schijf:

Zo gaan we meteen van start met ‘Dirty Blond’ en dat zet de karakteristieke eigenschappen van Mike in de verf, z’n lekkere stem, het schitterende gitaarspel en een groove die je adrenaline in beweging zet. Back to the roots is het voor Mike, die terugkeert naar ‘The Big Easy’, New Orleans, waar ooit z’n grootvader strandde, toen die uit Sicilië kwam. Hij haalt er meteen wat andere famous friends bij en zo heb je al direct Cyril Neville van de Neville Brothers, en die schreef, samen met Zito de prachtige ballad ‘Pearl River’, over de rivier die door de staten Mississippi en Louisiana stroomt, een rivier die vele verhalen over slavernij en foltering met zich mee draagt, veel afzien dus en de vraag luidt dan ook terecht ‘will your dark secrets ever be revealed?’ Zo vele vragen in tekst en solo, gevat in gewoonweg een machtig nummer… Daarna ‘Big Mouth’ , funky en lekker groovy op dat spoor gehouden door Eric Bolivar op de drums en Lonnie ‘Popcorn’ Trevino Jr. op bas. ‘Change my ways’ komt daar mooi achteraan gerold, net als de orgeltonen van legende Reese Wynans, ooit nog lid van SRV’s famous ‘Double Trouble’. Mike wordt op deze CD wel in de watten gelegd mag je zeggen, maar daar zorgen zijn skills als erg goeie gitarist ongetwijfeld wel voor ! ‘Eyesight to the blind’ is het pure New Orleans stuff, cover van Sonny Boy Williamson, en hier wordt Mike dan weer aardig bijgestaan door de mondharmonica van Randy Chortkoff. ‘Namen noemen’ gaat verder met Anders Osborne die daarna een duet zingt met Mike in het prachtige akoestische ‘One step at a Time’, weer van eigen makelij en dat nummer brengt wat rust halverwege deze schijf. ‘39 Days’, eigen werk , net als 8 anderen op de CD gaat over een verloren liefde en ja, ‘all I do is cry’..‘Shoes Blues’ vervolgt zacht rockend met vocale bijstand van Susan Cowsill, een meestampertje is het, in an American tradition. ‘The dead of Night’ start daarna op speelgoedpiano en ja hoor, nog één uit the ‘Big Easy’ zet hier een tandje bij, ‘Jumpin’ Johnny Sansone op de accordeon voor dit luister-meestappertje. Leuk hoor, maar ik ga toch liever voor het funky ‘Sugar Sweet’, compleet met orgelsolo en teasin’ guitar. Beetje oppompen daarna voor track 11 en ‘Natural Born Lover’ , dat vertrekt vanuit het middenrif met Mike aan de slide en je voelt de solo er al aan komen. Voor mij kan het volume nu wel voluit ! Wat fijntjes komt de blues in ‘All Last Night ’ er dan aan gekropen en niemand anders dan Lynwood Slim mag hier bij assisteren, al blijft dat wel erg bescheiden. ‘C’mon Baby’ mag als laatste het licht uitdoen en zoals de ‘Dirty Blonde’ gepast mocht openen is deze slow-schuifelaar een erg geschikte afsluiter. Op deze CD werd er warempel eens écht werk gemaakt van de opéénvolging, de sequencing van de songs, daar wordt dikwijls nogal slordig mee om gegaan…
We maakten vorig jaar, op Moulin Blues, kennis met Mike Zito, diens sterke vocals en goed gedoseerd gitaarspel. ‘Pearl River’ is de absolute bevestiging van z’n talent als singer/songwriter en dus wordt het hier al uitkijken naar de volgende !
http://www.mikezito.com