Neal Black – Sometimes The Truth

‘Sometimes the Truth’ is het nieuwe album van Neal Black and the Healers. Het is een plaat vol met verhalen van Black’s reis door het leven in vele landen en continenten. Het album is een mix van blues en rock, die doet denken aan Peter Green en Johnny Winter als hij elektrisch speelt en aan Taj Mahal en Keb’Mo op de acoustische tracks.

Neal Black komt uit San Antonio, Texas en is een muzikale duizendpoot met blues en country gewortelde songs. Hij bespeelt elektrische-, resonator-, en slidegitaar naast lap-steel & pedal-steel-gitaar en orgel en verwoordt in zijn songs alles wat hij heeft meegemaakt in zijn turbulent verleden, over het harde leven in Texas, de eenzaamheid in New York City en heimwee naar zijn thuis in Mexico. Ooit speelde hij samen met Johnnie Johnson, Johnny Copeland, Chuck Berry en ook Jimmy Dawkins.
Het album is deels opgenomen in de New Yorkse Serpentine Studios van Popa Chubby. Deze kale bluesrocker schreef ook mee aan het nummer Justified Suspicion. Ben je bekend met zijn muziek, reken hier op iets soortgelijks: vette bluesrock dus! Het album kent echter ook genoeg nuances op dit genre. De invloeden van het aan Texas grenzende Mexico zijn op sommige nummers te horen. Dat geldt bijvoorbeeld op Gringo Bring Me Your Guns, dan vooral door de accordeon. Ook grijpt Black terug naar de traditionele Blues, met Goodbye Babe, een cover van Elmore James. Verder dus vooral veel stevig werk. Mississippi Doctor is een rocker waarop zowel de mondharmonica als de wahwah een belangrijke rol spelen en Buda, Texas Boogie is een vette boogie met gierende slidegitaar. Hoe rauw ook, Black laat horen dat hij ook een gevoelige kant heeft, getuige de bluesballad Holiday Inn In Heaven. Een leuke titel! Hier valt alles samen: de stem, de resonantiegitaar, het orgeltje, de tekst. Ook Yesterday’s Promises Tomorrow is zo’n bluesballad, in de sfeer van Still Got The Blues van Gary Moore. Dat is een naam die vaker opkomt bij het horen van dit album. Andere namen zijn George Thorogood en Rory Gallagher (in zijn Top Priority-periode).
Naast zijn veelzijdige kwaliteiten op de diverse gitaren past zijn stem naast die van Tom Waits en Howlin’ Wolf, doorleefd en rauw, een kenmerkend onderdeel dus van doorleefde muziek. Als deze combinatie je nu al aanspreekt dan is één woord op zijn plaats: aanschaffen dit album!
(Anton Verbeek)