WILLIAM CLARKE

In 1989 overrompelt Wiliam Clarke als een orkaan de blueswereld; en dan met name de West Coast.
Geboren op 29 maart 1951 in Inglewood, trekt hij naar California, waar hij in diverse lokale bands zijn
opwachting maakt. Ondertussen bekwaamt hij zich op zowel de diatonische harmonica [zeg maar de
meest gangbare] als op de chromatische [die bestaat -heel simpel uitgedrukt- uit twee diatonische
harmonica’s die een halve toon verschillen en door een schuif in te drukken wordt-ie een halve toon
hoger] en verwerft zich daarmee een plek waar niemand om heen kan.

Daarnaast beschikt hij over een zeer kenmerkende stem.
Zijn grootste inspiratiebronnen zijn T-Bone Walker, Eddie ‘Cleanhead’ Vinson, Pee Wee Crayton en
Big Mama Thornton.
Clarke was –zoals we dat noemen- een podiumbeest: “always on the road” en op een gegeven
moment begint dat z’n tol te eisen. Begin 1996 stort hij in tijdens een optreden: er worden
hartafwijkingen geconstateerd. Als hij hersteld is, pakt hij de –oude- draad weer op en gaat weer voluit
toeren, maar het kwaad is al geschied. Tijdens een optreden in Fresno stort hij weer in; diverse
bloedingen worden hem uiteindelijk fataal en hij overlijdt op 2 november 1996.
DISCOGRAFIE
Clarke heeft in de periode 1978 -1988 vijf zelf geproduceerde albums gemaakt en in eigen beheer
uitgebracht. In deze jaren treedt voormalig harpspeler van Muddy Waters, George “Harmonica” Smith
min of meer als zijn mentor op, met wie hij veel optreedt en opneemt en die hem ook de kneepjes van
de chromatische harmonica verder bijbrengt.
In 1990 tekent hij bij het bekende blueslabel Alligator Records, waar hij vier albums uitbrengt: Blowin’
Like Hell [1990], Serious Intentions [1992], Groove Time [1994] en vlak voor zijn vroegtijdig overlijden
The Hard Way [1996], waarop hij overigens al wat uitstapjes maakt in de richting van de swing en de
jazz. Met name met “Groove Time” breekt Clarke bij een groter publiek door. Een album vol met
mengsels van Chicago Blues en West Coast Swing, gelardeerd met jazzy riffs. Ook maakt hij hier
gebruik van een aantal blazers.
In 1999 brengt Alligator als tribute voor een onderschat mondharmonicaman een “Deluxe Edition“ uit
met materiaal uit de voorgaande albums. Mocht je niets van Clarke in huis hebben, dan is dit een mooi
overzicht van zijn Alligator-periode.
Ook wordt hij postuum nog geëerd met drie Handy Awards, te weten voor album van het jaar “The
Hard Way”, song van het jaar “Fishing Blues” en instrumentalist van het jaar.