Zomer CD van de maand Augustus

Fantastic Negrito – Last Days of Oakland

Blues met een punk uitstraling, dat staat op de website te lezen van Fantastic Negrito en dat is geen
holle slogan. De singer/songwriter met de moeilijke achternaam, achter dit project , Xavier Dphrepaulezz is afkomstig uit “The Bay Area” Oakland / San Francisco.
Op deze debuut CD laat hij ons slide-gitaar in ‘overdrive’ horen,  tesamen met bijtende teksten over leven, liefdes, geluk en ongeluk, commercie, klasse en de hedendaagse samenleving. Het is een visie die hij heeft’verdiend’;  Hij is jarenlang bezig geweest met pijnlijke fysiotherapie om opnieuw te leren zijn lichaam te gebruiken nadat hij in 2000 een zwaar auto-ongeluk had gehad, waarna hij wekenlang in een coma heeft gelegen.
Toepasselijk zal “Last Days of Oakland”  een van de meest rauwe vormen van muziek zijn die je dit jaar zult horen, zowel qua geluid als emotie. Maar het is ook het werk van een vakman vol van subtiliteit en vooruitstrevendheid, gekoppeld aan een persoon met littekens zoals alleen een echte overlever kan hebben.
Dphrepaulezz , is de zoon van een Somalisch-Caribische immigrant, bracht zijn vroege kindertijd door in Massachusetts ,voordat zijn familie verhuisde naar Oakland toen hij 12 was. Tegen die tijd waren zijn tienerjaren eigenlijk al voorbij; hij had zichzelf het spelen op diverse instrumenten aangeleerd, wat ogenschijnlijk naar de jackpot leidde: een platencontract bij een grote Platenmatschappij.  Het resultaat was: “X-Factor” het album wat in 1995 werd uitgebracht onder zijn voornaam , Xavier.
Het album was gladjes, sociaal bewust en doordrongen van de klassieke Soul van o.a. Sly Stone en Shuggy Otis en vond niet veel aftrek in de post-Grunge jaren ’90. Hij noemde het de creatieve dood van de Xavier-Experience en nadat hij een paar jaar later dicht in de buurt kwam van een echte dood, leek het alsof zijn muziek-carriere ten einde was.
Last Days Of Oakland is echter het duidelijke bewijs van het tegendeel. De geboorte van zijn zoon, enkele jaren geleden, deed zijn muzikale passie weer ontvlammen en die passie druipt van ieder kantje, riffje, beatje, handklapje en kreuntje af, die op dit album staan.
“Lost In A Crowd”  voorziet het album van zijn emotionele kern, een stampende lofzang met gospel-intensiteit. “Lost in the wilderness of sound / Get through the day, don’t drown,” zingt hij. Gevoelens van woede en gebroken botten voegt hij daar later aan toe, opgevist uit zijn eigen diepe bron van frustratie en strijd.  De bevrijding volgt met gevoelige en broze melodieuze intemezzo’s: “We’re just people, lonely people, you and I.”  De dynamiek zit er in versleuteld op de mooist mogelijke manier.
“Working poor” is van een steviger kaliber, een stampende blues met rijke orgel-tonen en een grommend advies:  “Don’t sell your life.”
Hoe intens deze plaat ook is, hij staat ook vol van kleine rustmomenten, levendigheid en elegantie.
De band speelt onberispelijk smaakvol, zelfs als er Led Zeppelin-achtige stukken passeren (Hump through the winter). In de ballad “About a bird” wordt rokerige jazz vermengd met spiritueel vuur, terwijl in “Rant Rushmore”  bitterzoete overpeinzingen en spijt bovendrijven, om nog maar te zwijgen over het koor als tegenwicht voor zijn scheldkanonnade.  Last Days Of Oakland is een krachtig document, zoniet een luide strijdkreet over het ruimen van bergen levenspuin met pure wilskracht, talent en zangkunst;  Fantastic Negrito spreekt voor iedereen die gefrustreerd is door het verloren gaan van humaniteit in dit tijdperk van ‘verbetering’ en verandering.
Het is een nijdige, eerlijke en verlossende plaat. Maar boven alles een viering van een hard-bevochten overleving, iets wat Xavier Dphrepaulezz maar al te goed kent. 

(3 sept. Live @ Bluesrock festival Tegelen, 4 sept. Paradiso Amsterdam)

Jason Heller/Dr.Groove